“ว่ากันด้วยเรื่องการชุมนุม”
การชุมนุมเป็นตัวชี้วัดอย่างหนึ่งของระบอบประชาธิปไตย
ในสังคมประชาธิปไตยการชุมนุมเป็นเรื่องปกติ
เป็นการเปิดพื้นที่ให้กับผู้คนในสังคมที่มีความคิดเห็นในเรื่องราวต่างๆได้
แสดงออกสนับสนุนหรือคัดค้านโต้
แย้งในสิ่งที่เห็นด้วยและไม่เห็นด้วย
ที่อยากจะพูดถึงเรื่องนี้ก็เพราะว่าชีวิตได้เข้าไปเกี่ยวข้องกับการชุมนุม
หลายครั้ง ในหลายๆรูปแบบ
หลายพื้นที่ คิดว่าน่าจะเป็ นการสรุปบทเรียนที่ “ว่าด้วยเรื่องของการ
ชุมนุม”มาเล่าสู่กันฟัง
ด้วยเหตุผลที่ว่าพื้นที่จังหวัดสงขลาของเราเป็นเสมือนสนามของการ
ชุมนุมทั้งในเรื่องการเมืองในระดับชาติ
และการชุมนุมของชุมชนที่ลุกกันขึ้นมาปฏิบัติการชุมนุมเพื่อเรียกร้อง
คัดค้านหรือรณรงค์ในเรื่องใดเรื่องหนึ่ง อย่างเข้มข้นจริงจัง
สดๆร้อนๆก็กรณีการบุกรุกแหล่งโบราณสถานหัวเขาแดงเมืองเก่า
สงขลา
ที่กำ ลังดำ เนินการกันอยู่อย่างต่อเนื่อง.....
ผมเข้าไปเกี่ยวข้องกับการชุมนุมครั้งแรกในปี2535 ที่เรียกกันว่าพฤษภาทมิฬ
เป็นการเข่าวมในกรุงเทพฯแต่พอเหตุการณ์ยืดเยื้อแผนการชุมนุมถูกออกแบบ
ให้มีการกระจายการชุมนุมออกสู่ภูมิภาคต่างๆ สงขลาคือเป้าหมายหนึ่งเพราะมี
สถาบันการศึกษามาก
มีปัญญาชนที่เป็นครูอาจารย์มีนักศึกษนักกิจกรรม ทำ ให้การจัดการชุมนุม
สามารถเกิดขึ้นได้ไม่ยาก